هشت کتاب

سهراب سپهری ۱۵ مهر ۱۳۰۷ در کاشان متولد شد و ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ در تهران از دنیا رفت. او یکی از مشهورترین شاعر نوگرای معاصر، نویسنده و نقاش اهل ایران است که آثارش به زبان‌های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده ‌است. پدر و مادر سهراب هر دو اهل شعر و هنر بودند. او در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ‌التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. در چندین نمایشگاه نقاشی شرکت کرد و در هنرستان هنرهای زیبا هم تدریس می‌کرد.

او به دلیل علاقه‌ای که به فرهنگ و عرفان مشرق زمین داشت به کشورهای بسیاری از جمله هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین سفر کرد. مدتی در ژاپن زندگی کرد و با هنر حکاکی روی چوب آشنا شد. علاوه بر این ترجمه‌هایی هم از شعرهای کهن چینی و ژاپنی انجام داد. در سال ۱۳۳۶ به پاریس و لندن سفر کرد. در مدرسه هنرهای زیبای پاریس در رشته لیتوگرافی ثبت‌نام کرد اما کمی بعد به دلیل قطع بورسیه تحصیلی مجبور به کار کردن شد.

سهراب سپهری در طول دوران حیاتش آثار بی‌نظیری برجا گذاشت که از میان معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به هشت کتاب، مجموعه اشعار او، کتاب هنوز در سفرم، مجموعه‌ای از نامه‌ها و یادداشت‌های منتشر نشده او و کتاب اتاق آبی اشاره کرد که به نثر نوشته شده و گوشه‌ای از فلسفه و نگاه او را به زندگی نشان می‌دهد. سهراب سپهری در ۵۱ سالگی به علت ابتلا به سرطان خون در بیمارستان پارس تهران درگذشت. آرامگاه او در امامزاده سلطان‌علی‌ بن محمد باقر، مشهد اردهال در شهر کاشان قرار دارد.

"هشت کتاب" سهراب سپهری مناسب همه ی دوست داران شعر و ادبیات است.

زندگی چیزی بود، مثل یک بارش عید، یک چنار پر سار.

زندگی در آن وقت، صفی از نور و عروسک بود،

یک بغل آزادی بود.

زندگی در آن وقت، حوض موسیقی بود.

طفل، پاورچین پاورچین، دور شد کم‌کم در کوچۀ

سنجاقک‌ها.

بار خود را بستم، رفتم از شهر خیالات سبک بیرون

دلم از غربت سنجاقک پر.

من به مهمانی دنیا رفتم:

من به دشت اندوه،

من به باغ عرفان،

من به ایوان چراغانی دانش رفتم.

رفتم از پله مذهب بالا.

تا ته کوچه شک،

تا هوای خنک استغنا،

تا شب خیس محبت رفتم.

من به دیدار کسی رفتم در آن سر عشق.

رفتم، رفتم تا زن،

تا چراغ لذت،

تا سکوت خواهش،

تا صدای پر تنهایی.

چیزها دیدم در روی زمین:

کودکی دیدم، ماه را بو می‌کرد