هرگز رهایم نکن

داستان در انگلستان قرن بیستم اتفاق می‌افتد. گروهی دانش‌آموز روستایی در مدرسه‌ای عجیب و غریب به نام «هیلشم» زندگی می‌کنند. مدرسه‌ای که مشابه مدارسی که تا کنون دیده‌ایم، نیست. با این‌که دانش‌آموزان مدرسه به فعالیت‌های معمولی مثل نقاشی کشیدن، کتاب خواندن و بازی کردن مشغول‌اند، اما رازی در این مدرسه وجود دارد که فقط مسئولین مدرسه از آن باخبرند. رازی درباره‌ی دانش‌آموزانی که در مدرسه زندگی می‌کنند و سرنوشت غریبی در انتظارشان است.

«روت، تومی و کتی» از دانش‌آموزان این مدرسه هستند. هم‌بازی‌هایی که از زمان مدرسه تا دوران بزرگسالی‌شان رابطه‌ی عاشقانه‌ی پیچیده‌ای با هم دارند. آن‌ها از همان دوران مدرسه در جستجو برای کشف حقایقی درباره‌ی زندگی‌شانند. حقایقی که نشان می‌دهد علت وجود داشتن آن‌ها با انسان‌های دیگر فرق دارد. «کتی اچ سی» راوی داستان، بعد از گذشت سال‌ها از دوران کودکیش اکنون پرستاری است که تلاش می‌کند از معمای مدرسه‌ی «هیلشم» پرده بردارد. این داستان درباره‌ی اندوه موقعیت انسانی و چیستی اوست. داستانی که خواننده در آن انعکاسی از زندگی خودش را می‌یابد

خطر اسپویل…

مدرسه‌ی «هیلشم» در واقع یک یتیم‌خانه یا پرورشگاه است. هدف این پرورشگاه القای این فکر به کودکان است که حقی برای زندگی کردن ندارند. «هیلشم» از طرف یک موسسه‌ی اهدای عضو اداره می‌شود. مهندسی ژنتیک در دنیای خیالی این داستان به جایی رسیده است که می‌تواند نسخه‌هایی از انسان‌ها را بازسازی کند. کودکانی که در این مدرسه زندگی می‌کنند همه بدل‌هایی از همتایانی ثروتمند‌ند که منتظرند وقتی بزرگ شدند، اعضای بدن خود را به صاحبانشان اهدا کنند. این کودکان در محیطی محدود بدون ارتباط با دنیای بیرون زندگی می‌کنند، در حالی که آن‌ها را به شدت از دنیای بیرون از مدرسه ترسانده‌اند؛ به طوری که هرگز از محیط مدرسه دور نمی‌شوند. منفعلانه آن‌چه به آن‌ها گفته می‌شود را می‌پذیرند و بدون هیچ‌گونه مقاومت یا شورشی به سرنوشت خود تن می‌دهند. این کودکان متعلق به طبقه‌ی جدیدی به نام اهداکنندگان هستند؛ طبقه‌ای که جامعه تمایل دارد به آن‌ها نگاهی ابزاری داشته باشد و به خودش دردسر فکر کردن درباره‌ی حقوق آن‌ها را ندهد و وجدانش را درگیر حس گناه نکند. ایشی گورو، یکی از این کودکان را به عنوان راوی داستان انتخاب می‌کند تا جهت نگاه خواننده را به درون این گروه تغییر دهد و وضعیت آن‌ها را تحلیل کند. عشق بین شخصیت‌های کتاب آن‌ها را تشویق می‌کند تا سرنوشت خود را تغییر دهند. شایعاتی درباره‌ی به تعویق انداختن زمان اهدا به گوششان می‌رسد و امید آن‌ها را به شوق می‌آورد حتی اگر منشاء آن دروغ باشد. همذات‌ پنداری خواننده با کودکان شبیه‌سازی‌شده احساس ناراحتی و خشم او را برمی‌انگیزد تا با آن‌هایی همراه شود که تلاش می‌کنند به جامعه ثابت کنند این کودکان هم انسان‌اند و روح دارند. اهداکنندگان نماینده‌ی کلیه طبقاتی هستند که در جامعه از حقی برخوردار نیستند و به آن‌ها به عنوان انسان نگاه نمی‌شود.